Bataklıktaki Çiçek

Can çekişiyordu, adeta ölüyordu.Son yaprağı da o pis kokulu karanlık çamurun altına gizlenmek üzereydi.Oysa o nerelerde dolaşmıştı, nerelerde bulmuştu öz benliğini.Kokusu da bitmek üzereydi.Bataklık kokusuyla iç içe geçmişti o güzel, beyaz yapraklarının kokusu.Bir zamanlar, gün ışığıyla dans ederdi gövdesi; ama şimdi zor buluyordu kendini.Batmak üzereydi, ama düşünesi gelmiyordu şimdiki halini.Anı yaşa derdi diğer çiçekler ona.Çok güzel anlar yaşamıştı ve birden anılarda bulmuştu kendini.Ah, ne de güzeldi bir aşığın, rüzgarlı bir günde söylediği şarkıya kokusuyla karışmak, ne de güzeldi bir sevgilinin kollarında okşanmak, burnunda bitmek.Bitmemişti onun güzel kokusu, böyle mi bitmeliydi diye düşündü.Kim atmıştı onu bu bataklığa.Adeta karanlığa düşmüştü ama beyaz yaprakları gibi sadeydi içi.Dese de Aristo: “Ruhun güzelliği bedeninki kadar kolay gözükmez.” diye.Onun iç güzelliği daha da güzeldi dış güzelliğinden.Beyazdı dışı bir zamanlar, o beyazlığı içine de katmıştı o zamanlar.Şimdi ise elinde kalan, içine dolan tek şeydi bu beyazlık.Dışı kararmak üzereydi.Oysa o, içi karanlık olup dışı beyaz olmaktansa; içi beyaz olup dışı çamur rengine boyanmayı tercih ederdi hep.Etti de.

Neydi peki beni bu hale getiren diye sordu kendine.Çok pisti dışı, korkuyordu o pisliği içine bulaştırmaktan, dış dünya niye bu kadar karartılarla doluydu dedi birden.Bilmiyordu çamurun kenarında var olmaya çalışan otları, bilmiyordu göklerde uçuşan martıların derin çığlıklarını, bilmiyordu insanların söyledikleri sözlerdeki sevginin manasını.Bilmiyordu…Ta ki birinin onu kurtardığı anı görene dek.Artık o da biliyordu otların bile yaşam kavgası vermeye çalıştığını, o da biliyordu kuşların bile aşık olabileceğini ve en önemlisi de onu kurtaran gizemli elde gerçek sevginin var olduğunu biliyordu.Çünkü o, gizemli elin ona getirdiği sevgiyle yaşıyordu.