Hıçkırarak Ağlıyordu Dünya

Tanrının kendisini unuttuğunu kabul etmişti
hatta bunu önemsemiyordu artık
yan dairedeki akordu yapılmamış
piyanodan
çıkan düzensiz seslere mırıldanarak
eşlik bile ediyordu...
üzerindekileri çıkarırken
gözü birden masadaki vazoya takıldı
bu vazoyu ne zaman aldığını hatırlayamadı
su içen çocuk yüzüne benzetmişti
bu çok eğlenceliydi
nesneleri farklı bir şeylere benzetmek
Neden daha önce aklına gelmemişti ki?
salona koştu
duvar saatine gözünü kısarak baktı
HAYIR! aynı saatti
başını başka yöne çevirip hızla tekrar bakmayı
denedi
Yine aynı saat
saçmalıktı bu
bir duvar saatini kavanoz içinde piknik yapan sincaplara yada
ayakkabısını giymeye çalışan salyangoza
benzetmeye çalışmak
büyük bir aptallıktı
üstelik boynu da ağrımıştı..
akrep ve yelkovanla ilgili bir şiir
yazmayı düşündü,
muhtemelen başka bir şairin bir
sevişme sonrası
böyle bir şiir yazmış olabileceğini
düşündü
vazgeçti...
...Bugün iki bin iki yüz on gün olmuştu
birden durakladı
acaba iki gün eksik mi sayıyordu
ne fark ederdi ki...
Yine de emin olmak için bir
kalem aradı..
Sonunda. kanepenin yanında
yerde ucu kırık bir kurşun kalem buldu...
ucunu açmak için mutfağa bıçak almaya
giderken
aklına üç gün önce
konserveyi bıçakla açmaya çalışırken
az daha kendini yaralayacağını hatırladı
Geri döndü...
Zaten emindi
iki bin iki yüz on...
En iyisi yatmaktı
Yarın ilk işinin caddenin sonundaki marketten
bir konserve açacağı almak
olduğunu beyninin boş bir yerine
kazımaya çalıştı
eğer evde bir tane olsaydı
kalemin ucunu bıçakla açmak için gerekli
cesareti
kendinde bulacaktı
iki bin iki yüz on...
uzun bir aradan
sonra
ilk defa ertesi
günle ilgili
bir plan yapıyordu..
uykusu kaçmıştı artık
yarı çıplak halde evin içerisinde
yeniden başka bir
kalem aramaya başladı ve
öykünün yazarına
alçak sesle bir
küfür etti.