Elsiz Balık

Düşünceni her yerde bırakabilirsin, öylece bir kaldırım taşına, ölü bir kedinin patisine, neden yaşadığından bihaber olduğunu düşündüğün kimsenin gözlerine...

Bu gün seni bıraktım ama adres veremeyeceğim. Unutmak deme buna, unutamam seni, biliyorsun. Ben seninle yoğruldum. Bir biçim var maddenin bende vuku bulduğu, bir ben varım senle olan dünyevi bir boyuttan çok öte bir yerlerde...

Konuşurken de ağlarken de gülerken de ben yokum aslında, biliyorsun. Bilen hep sensin. Bense bir tepkiyim. Tepkiler hep elle tutulur gözyaşı gibi; duyulur kahkaha ve ses gibi. Sen hepsinden ötesin. Birikimdesin.

Bıraktım. Sessizce. Boş...

Dünya gibi dönmek istedim bir an boşlukta. Evreni dolduran esir maddesinin esaretinden kurtulamayacağımın ve bu esarette seni anlayamayacak o kadar çok cismani varlık varken senle yaşanamayacağına karar verdim.

Yazdığı mektubu kayık şeklinde katladı. Bunu ona annesi öğretmişti. Basit bir balıkçı kayığı... Kayıklar... İlkokulda kürsüde ilk okuduğu şiir aklına geldi: "Bandırma Vapuru". Kayıkla vapur arasındaki farkı düşündü. Ahhh... Artık düşünmeyecekti. Acı çekiyordu. Bıraktı başını yastığına. Boş boş bakarken odasının uçuk mavi duvarına birden balıklar geçti. Kocaman gözleri ve yüzgeçleri... Kusabilirdi. Balıklardan nefret ederdi. Çünkü onların elleri yoktu, bu ona korkunç geliyordu. Elsiz balıklar ve... Ve insanlar! İnsanların elleri vardı da ne oluyordu sanki.

Birileri daha şiir okusa, birileri daha resim yapsa belki böyle olmazdı.