Pişt!

Sahnedeyim;

Perdeler açılıyor,

Işık hafifçe kararıyor.

Tüm gözler üstümde.

Tek kişilik oyunumu,

İzliyor tüm dünya.

Aralarında fısıldaşıyorlar.

Benden bahsediyorlar,

Neler olacak? Merak ediyorlar

Ama bu sefer;

Farklı olacak diyorum,

Çünkü ben doğaçlama severim,

Onlar bilmiyorlar ama...

Sadece başka bir kukla sanıyorlar.

Kendileri gibi;

İplerine dolaşmış,

Tahta,boyalı,dolaylı...

Ama iplerim yok benim,

Çok önceleri koptular belki

Hatırlamıyorum bile,

Daha önceleri rol arkadaşlarımı,

Üzmek istemiyordum belki,

Onları taklit edip tamamlıyordum,

İplerim var sanıyordu izleyenler de.

Bu sefer tek başımayım.

Dekor bile yok,

Ben varım,

Özgür ve huzurlu,

...

Ve tamamen açıldı perdeler,

Oyunu sergileme zamanı!

Oturuyorum yere,

Ah! Hepsi nasılda merak ediyor ne yapacağımı!

Ben onlara bakıyorum,

Onlar bana.

Tek bir ses çıkıyor sadece,

-Hadisene kardeşim- diyor.

İşte beklediğim işaret.

Ayağa kalkıyorum.

Seyircilere yaklaşıp,

Bir eğiliyorum,

Ellerim yerleri süpürüyor,

Gözlerim bana seslenende,

Hiç ayrılmıyor.

Başlıyorum dansıma,

İpimi çeken böyle yapamaz biliyorlar,

Hepsi şaşkın!

Görmemişler 2000 yılı aşkın,

Ne yapıyor bu? diyorlar.

Ve duruyorum.Başım dönüyor.

Hiç bu kadar hoş hissetmemiştim.

Sonra sahnenin kenarından bir ses,

-Pişt, ne yapıyorsun anlayacaklar-

O an yalnız olmadığımı anlıyorum!

Tek değilmişim,iplerini koparan başka biri daha var!

O da gelse keşke sahneye.

Yardım etse bana,

Ama "hayır" diyor.Cesaret edemiyor.

Ve diğerleri kıskanıyor bizi.

Üstüste yığılmış olanlar,

Hala ipleri var!

Hepsi birbirine dolanmış.

Neden sonra hatırlıyorum...

Sahnedeyim.

Kafamı kaldırıp bakıyorum ileriye,

-Hadisene kardeşim- diyene.

Bir gülücük,bir tebessüm var.

Aklıma bir şey geliyor!

Hiç adım atmadım sahneden dışarı,

İlk olacak!

"Pişt!" diyen korkuyla bakıyor,

Anlıyor neler olacağını.

Gözlerini yumuyor.

Yanakları kızarıyor!

Tam perdenin yanından atlarken ben;

Bir el takılıyor bana,

İnce bacağıma!

Sıkı sıkı tutuyor.Bırakmıyor!

Ama bir kez adımımı attım.Duramıyorum...

Sahnenin kenarında tahtadan boynum,

Sessiz bir çıtırtı!

Oyunlarım gibi.

Ve kırılıyor işte.

Son!

...

Perde inerken ve tebessüm eden gülerken;

Görüyorum, bacağımı tutanın gözünde,

Bir damla yaş,

Kırılmış; ona bakan kafama bakıyor.

Hala tutuyor bedenimden geri kalanları;

Sıkı sıkı.

En iyi dostum olan, o tutan,

Sanki diyor; "en iyisi buydu."

"Haklısın" diyorum.

...

Perde tamamen kapandı artık.

İnsanlar gitti.

Başımda "pişt!" diyen.

Bana bakıyor.

Gözleri açık artık

Yanakları, hala kırmızı;

Kuklacı öyle boyamış sanırım.

"İyi halt yedin Hıyar!" diyor...

Ve kafamı her gece olduğu gibi,

Tekrar bedenime götürüyor!

.

.

.