Önce çantamdan yumruklar geldi vücuduma doğru, tüm makyaj malzemelerim atladı çantanın iç cebinden yolun kenarındaki kanalizasyon çukuruna. Nüfus cüzdanım, kitap fişleri, akbilim, kredi kartları, kâğıt ve demir paralar, ah bir de rozetlerim, hepsi ama hepsi birkaç tane de tokat atıp suratıma çantadan oraya buraya saçılıverdiler.
Bomboştu artık çanta! Bende de büyük bir afallama! Beni benden iğrenerek terk eden kişisel eşyalarımı yakalayabilme imkânım yoktu –ki bunu düşünürken- çanta da infilak etti! Dikişlerini attırıverdi asortikçe, sonra kendi kendini yaktı blöfünün dozunu kaçırınca.
Birden bire her şeye öfke duymaya başladım, her şeye!
Gök gürledi; gürleme, bulutları korkutup olağanüstü bir şekilde altlarına kaçırmalarına sebep oldu! Toprak bunu kaldıramadı, birkaç bin voltluk elektrikle çarpıverdi bulutlara! Zavallı bulutlar kaçışıverdiler uzaklara… Ama zaten olan olmuştu! İsmimi, düşüncelerimi, seyahatlerimi, satışlarımı, alışlarımı sakladığım çantamdan yoksundum, yıldırım abinin atraksiyonlarından yorgundum ve bulutların edepsizliğinden dolayı da erimiştim, eriyip toprağa sunulmuştum. Çiçekler, otlar, ağaçlar beni içmişti. Olan olmuştu.
Maç bitti, aşk bitti, deli tacı giyildi.
İstenildiği zaman öfke kusuldu, kirletildi zaman. Tam el sıkışacakken uzadı tırnaklar ve en kötüsü de maskeler çıkartılmıyor aynaya her bakışta. Kendi yalanlarımızla kendimizi kandırır olduk. Çantalarımızı hep başkaları çalar, içlerini hep başkaları boşaltırlar, güya? Çevre hep kirlidir, biz temiziz ama, güya? Hep öldürülürüz, ölmedik hiç, güya? Toprağa lanet okuruz sevgilimizi yuttu ya, güya?
Birden bire her şeye öfke duymaya başladım! Yazdıklarıma, yazacaklarıma, giydiklerime, harcadıklarıma, ağladıklarıma, terk ettiklerime, geliyorlarıma, kalıyor ve gidiyorlarıma, beklediklerime, beklettiklerime, her şeye ama her şeye!
Öfke duymak en kolayıydı ne de olsa.
Zor olan? İşte zorluk…
Bir anda kesiliveriyor nefes bir anda. Boğazın düğümleniyor, şakakların acıyor, dişlerin ağrıyor, bir anda gözlerin karıncalanıyor.
Sonra, kamaşıyor gözlerin son anlık öfkeyle yaşam diplomasının “kaldı” notuna duyduğun.
Ve açmak istiyorsun gözlerini tekrar dirilebilmek için.
Bomboştu artık çanta! Bende de büyük bir afallama! Beni benden iğrenerek terk eden kişisel eşyalarımı yakalayabilme imkânım yoktu –ki bunu düşünürken- çanta da infilak etti! Dikişlerini attırıverdi asortikçe, sonra kendi kendini yaktı blöfünün dozunu kaçırınca.
Birden bire her şeye öfke duymaya başladım, her şeye!
Gök gürledi; gürleme, bulutları korkutup olağanüstü bir şekilde altlarına kaçırmalarına sebep oldu! Toprak bunu kaldıramadı, birkaç bin voltluk elektrikle çarpıverdi bulutlara! Zavallı bulutlar kaçışıverdiler uzaklara… Ama zaten olan olmuştu! İsmimi, düşüncelerimi, seyahatlerimi, satışlarımı, alışlarımı sakladığım çantamdan yoksundum, yıldırım abinin atraksiyonlarından yorgundum ve bulutların edepsizliğinden dolayı da erimiştim, eriyip toprağa sunulmuştum. Çiçekler, otlar, ağaçlar beni içmişti. Olan olmuştu.
Maç bitti, aşk bitti, deli tacı giyildi.
İstenildiği zaman öfke kusuldu, kirletildi zaman. Tam el sıkışacakken uzadı tırnaklar ve en kötüsü de maskeler çıkartılmıyor aynaya her bakışta. Kendi yalanlarımızla kendimizi kandırır olduk. Çantalarımızı hep başkaları çalar, içlerini hep başkaları boşaltırlar, güya? Çevre hep kirlidir, biz temiziz ama, güya? Hep öldürülürüz, ölmedik hiç, güya? Toprağa lanet okuruz sevgilimizi yuttu ya, güya?
Birden bire her şeye öfke duymaya başladım! Yazdıklarıma, yazacaklarıma, giydiklerime, harcadıklarıma, ağladıklarıma, terk ettiklerime, geliyorlarıma, kalıyor ve gidiyorlarıma, beklediklerime, beklettiklerime, her şeye ama her şeye!
Öfke duymak en kolayıydı ne de olsa.
Zor olan? İşte zorluk…
Bir anda kesiliveriyor nefes bir anda. Boğazın düğümleniyor, şakakların acıyor, dişlerin ağrıyor, bir anda gözlerin karıncalanıyor.
Sonra, kamaşıyor gözlerin son anlık öfkeyle yaşam diplomasının “kaldı” notuna duyduğun.
Ve açmak istiyorsun gözlerini tekrar dirilebilmek için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder