Ne Zaman Bıraktıysam Gitme

Misafirim. Bu dünya şehrinde misafiriz, senin gibi ben de ve sen de benim gibi. El ele tutuştuğumuz an kapılarımız açılacak ve unutma, mutlu olamadığımız anların hepsi bizi -orada- kendi evimizde bekliyor olacak!

***

Aslında her şeyi biliyorum; beni ne kadar sevdiklerini, getirilen çiçeklerin fiyatlarını, beyaz mermer soğukluğunu ve solucanların segment segment ilerleyişini –tabii bunlar her şeyse-. Bilemediklerim de var mı? Ama onların ne olduğunu bilmediğim için “bilemediklerim” onlar zaten, bilseydim de “bildiklerim” olurdu; işte, harikulade olarak her şeyi biliyorum. Absürtleştim, bunu da biliyorum ama önemli değil. Burada vakti absürtleşerek geçiriyorum, sıkıldığımdaysa karıncaların üzerimdeki işbirliğini seyrediyorum.

Biraz da müzikten mi konuşsak ne? İyidir bilisin müzik zevkim. Yan komşum bir pop sanatçısıymış vakti zamanında. Geçen sene doğum gününde –ki buraya taşınalı bir yıl oldu- hayranları gelip şarkılarını söylediler yanı başında, ellerinde beyaz karanfillerle. Çok duygulanmıştım, iyi ki de geldiler hani. Farklılık iyi oluyor bazen ama bu sene gelmediler. Unuttular galiba.

Geçende de yağmur yağdı. Sık sık yağıyor bu aralar. Herhalde sonbahar geldi. Toprakla da iyice bütünleştim, o mineral senin bu mineral benim kavgası yapmaz olduk son birkaç haftadır. Mineralleri ortak kullanıma verdik. Eee… Her bakımdan mülk sahibi toprak olunca mineral satışlarıyla da o ilgileniyor. Bana kalsa tüm mineraller güllere vermeli ama o, yabani otlara bile pay ayırıyor. Nedenmiş efendim, her şeyin başının, içinin, dışının, üzerinin üstüne yeri varmış. İyi ben de karşı çıkmamıştım zaten, elim mahkûm, buralarda da işler böyle yürüyor.

Eee… Güzelim ben iyiyim, sen nasılsın?

Off… YETER! AĞLAMA! Bak, beni unutsan artık diyorum. Biliyorum ki zor olmasa gerek, baksana yakışıklılık falan filan da kalmadı. Unut ve git. Git ve unut. Her gelişinde sen “Yasin” diye başlıyorsun, ben “toprak” diye… Unut ve git diyorum işte. Ben olsam bir kere bile uğramazdım yanına, adını dahi unutur takmazdım ölmüş bir aşığı. Git be güzelim git. Kalkamıyorum ayağa, bütünleştim diyorum toprakla. Yokum senin, sizin, benim üzerime basıp geçenlerin hayatında. Bir nefeslik dünyaymış; aldım, verdim ve bittim. Anlaşılamıyor değil mi yatmadan musalla taşına. Eh, yatınca da bir seksen bekliyorsun haklar helal olsun diye! Hem ayrı dünyaların insanıyız artık, çok klasik oldu ama…

Ayak seslerin uzaklaşıyor gibi, gittin mi?

Ve bir daha hiç gelmedin. Unuttun, biliyorum.

Burada yalnızken düşündüm de ben unutmazdım be güzelim…